Powłoki fosforanowe Obróbka wstępna podłoży stalowych

Powłoki fosforanowe Obróbka wstępna podłoży stalowych

Uznaną obróbką wstępną podłoży stalowych tuż przed nałożeniem proszku jest fosforanowanie, które może mieć różną masę powłoki.

Im większa masa powłoki konwersyjnej, tym wyższy stopień odporności na korozję; im niższa masa powłoki, tym lepsze właściwości mechaniczne.

Dlatego konieczne jest wybranie kompromisu między właściwościami mechanicznymi a odpornością na korozję. Wysoka gramatura powłoki fosforanowej może powodować problemy z powłoki proszkowe w tym pękanie kryształów może wystąpić, gdy powłoka jest poddawana działaniu lokalnie przyłożonych sił mechanicznych, np. zginanie lub uderzenie.

Ze względu na doskonałą adhezję powłoki proszkowej do powłoki fosforanowej, rozerwanie będzie zwykle występowało raczej na granicy faz fosforan/podłoże metaliczne niż na granicy fosforan/powłoka proszkowa.

Powłoki fosforanowe są objęte normą BS3189/1959, klasa C dla fosforanu cynku i klasa D dla fosforanu żelaza.
Drobnoziarnisty krystaliczny fosforan cynku jest zalecany przy gramaturze powłoki 1-2 g/m2, a dla fosforanu żelaza 0.3-1 g/m2. Nakładanie można wykonać przez natrysk lub zanurzenie. Pasywacja chromianowa zwykle nie jest konieczna.

Powłoki z fosforanu żelaza są zwykle nakładane natryskowo w trzech lub czterech etapach. Praca zwykle przechodzi przez dwie sekcje płukania wodą przed suszeniem.

Fosforan cynku można nakładać metodą natryskową lub zanurzeniową w pięcioetapowej operacji, tj. odtłuścić alkalicznie, spłukać, fosforan cynku, dwa płukania wodą.

Istotne jest, aby przedmiot obrabiany po fosforanowaniu był malowany proszkowo jak najszybciej po wyschnięciu.

Powłoki fosforanowe Obróbka wstępna