Test zginania i przyczepności powłoki proszkowej FBE

Przyczepność Malowanie proszkowe FBE

Tester cuppingu służy głównie do określania przyczepności powłoki proszkowej FBE, a rys. 7 przedstawia zasadę badania testera cupping. Głowica testera kubków jest kulista, popychając tył powlekanych paneli, aby sprawdzić, czy pozytywowa folia pękła lub oddzieliła się od podłoża. Rys.8 to wynik testu tłoczenia powłoki proszkowej epoksydowej. Widać, że powłoki proszkowe FBE, które nie są wypełnione prepolimerami CTBN-EP mają niewielkie widoczne pęknięcia (Rys. 8(1)), natomiast powłoki wypełnione prepolimerami CTBN-EP (Rys. 8(2-3)) nie mają widocznych pęknięć, co wskazuje na dobrą przyczepność i wytrzymałość.

Odporny na próby zginania powłok proszkowych FBE

Na rys. 9 przedstawiono wyniki badań odporności na zginanie trzech rodzajów powłok proszkowych FBE. Odporność na zginanie powłok proszkowych FBE bez wypełnienia prepolimerami CTBN-EP jest słaba (Rys.9(1)) i stwierdzono zjawisko zniszczenia kohezyjnego. Po dodaniu prepolimerów CTBN-EP do powłoki proszkowej odporność na zginanie powłok proszkowych FBE ulega znacznej poprawie wraz ze wzrostem zawartości prepolimerów CTBN-EP (rys.9(2-3)) i nie stwierdzono zjawiska kohezyjnego zniszczenia , wskazujący na wysoką odporność na zginanie.

Test natrysku solnego powłok

Odporność powłok na korozję ocenia się przez wystawienie ich na działanie atmosfery mgły solnej wytworzonej przez natryskiwanie 5% wag. wodnego roztworu NaCl w temperaturze 35 ± 2 °C przez 3000 godzin zgodnie ze specyfikacją ISO 14655:1999. Po wyjęciu z komory mgły solnej wszystkie próbki są płukane wodą destylowaną w celu usunięcia wszelkich pozostałości, obserwuje się korozję powłoki. Jak widać na Rys.10, po wypełnieniu powłok prepolimerami CTBNEP (Rys.10b) nie ma śladów rdzy, a próbki są wolne od urlopów, co wskazuje na odporność korozyjną powłok wypełnionych prepolimerami CTBN EP może spełniać wymagania normy.

Odporność na korozję powłoki organicznej bez wad zależy głównie od jej właściwości barierowych, tj. od tego, jak ogranicza dyfuzję wilgoci i jonów korozyjnych przez powłokę. Wśród parametrów, które przyczyniają się do właściwości barierowych, jest atak znajdującego się pod spodem podłoża metalowego. Powłoka w pobliżu odsłoniętego obszaru tworzy na podłożu warstwę pasywacyjną, która zapobiega dalszej korozji. W związku z tym może łatwo wychwytywać jony (prawdopodobnie Cl-), tworząc domieszkowany polimer.