Jakie żywice są stosowane w termoplastycznych powłokach proszkowych

Istnieją trzy podstawowe żywice stosowane w termoplastyczna powłoka proszkowa, winyle, nylony i poliestry. Materiały te są używane do niektórych zastosowań mających kontakt z żywnością, wyposażenia placów zabaw, wózków sklepowych, regałów szpitalnych i innych zastosowań.

Niewiele tworzyw termoplastycznych ma szeroki zakres właściwości wyglądu, właściwości użytkowych i stabilności, które są wymagane w zastosowaniach wykorzystujących proszki termoutwardzalne.

Proszki termoplastyczne są zazwyczaj materiałami o dużej masie cząsteczkowej, które do stopienia i płynięcia wymagają wysokiej temperatury. Są one powszechnie nakładane w złożu fluidalnym, a części są podgrzewane zarówno wstępnie, jak i po podgrzewaniu.

Większość termoplastycznych powłok proszkowych ma marginalne właściwości adhezyjne, dlatego przed nałożeniem podłoże musi być piaskowane i zagruntowane.

Proszki termoplastyczne są trwale topliwe. Oznacza to, że po podgrzaniu zawsze można je ponownie podgrzać i poddać recyklingowi w różnych kształtach, zgodnie z życzeniem użytkownika. Natomiast proszki termoutwardzalne, po podgrzaniu i uformowaniu w określone kształty, nie mogą być ponownie podgrzewane bez zwęglenia lub rozpadu. Chemicznym wyjaśnieniem tego zachowania jest to, że cząsteczki w tworzywach termoplastycznych są słabo przyciągane do siebie, podczas gdy w materiale termoutwardzalnym są połączone łańcuchami.

Siły Van der Waalsa przyciągają i utrzymują razem cząsteczki. Ponieważ tworzywa termoplastyczne są opisywane przez słabe siły van der Waalsa, łańcuchy molekularne tworzące tworzywa termoplastyczne umożliwiają im rozszerzanie się i elastyczność. Z drugiej strony proszki termoutwardzalne po podgrzaniu reagują chemicznie, a powstały nowy związek charakteryzuje się silnymi siłami van der Waalsa. Zamiast tworzyć długie łańcuchy, tworzą cząsteczki o charakterze krystalicznym, co utrudnia recykling lub ponowne stopienie produktu po utwardzeniu.