رنگدانه های مرواریدی

رنگدانه های مرواریدی

رنگدانه های مرواریدی سنتی از یک لایه اکسید فلزی با ضریب شکست بالا تشکیل شده است که روی یک بستر شفاف و با ضریب شکست کم مانند natu پوشانده شده است.ral میکا این ساختار لایه‌بندی با نور تعامل می‌کند تا الگوهای تداخل سازنده و مخربی را هم در نور منعکس شده و هم در نور عبوری ایجاد کند، که ما آن را به صورت رنگ.

این فناوری به سایر بسترهای مصنوعی مانند شیشه، آلومینا، سیلیس و میکای مصنوعی گسترش یافته است. اثرات مختلف از ساتن و مروارید درخشش، برای درخشش با مقادیر رنگی بالا، و رنگ های برجسته تغییر رنگ، باز هم بسته به معماری دقیق (نوع اکسید فلز، ضخامت لایه، توزیع اندازه ذرات، نسبت ابعاد لایه ها، و غیره).

هنگامی که با دی اکسید تیتانیوم پوشانده می شوند، این رنگدانه های تداخلی دارای رنگ های نقره ای، طلایی، قرمز، آبی و سبز هستند. علاوه بر این، بسترهای پوشش داده شده با اکسید آهن باعث ایجاد یک درخشش رنگی عمیق می شوند. محدودیت‌های اصلی جلوه‌های مروارید عدم شفافیت و کنتراست روشنایی کمتر بین زاویه فلاپ اسپکولار و پایین است.