سطوح فوق آبگریز توسط پوشش های فوق آبگریز ایجاد می شود

پوشش های فوق آبگریز را می توان از مواد مختلفی تهیه کرد. موارد زیر پایه های احتمالی برای پوشش شناخته شده است:

• نانو کامپوزیت پلی استایرن اکسید منگنز (MnO2/PS).
• نانو کامپوزیت پلی استایرن اکسید روی (ZnO/PS).
• کربنات کلسیم رسوب کرده است
• ساختارهای نانولوله کربنی
• پوشش نانو سیلیس

پوشش های فوق آبگریز برای ایجاد سطوح فوق آبگریز استفاده می شود. هنگامی که آب یا یک ماده مبتنی بر آب با این سطوح پوشش داده شده تماس پیدا می کند، آب یا ماده به دلیل ویژگی های آبگریز پوشش از سطح خارج می شود. Neverwet یک پوشش فوق آبگریز است که از یک ماده انحصاری مبتنی بر سیلیکون ساخته شده است که می تواند برای پوشاندن همه چیز از کفش گرفته تا لوازم الکترونیکی شخصی و هواپیما استفاده شود.

پوشش های مبتنی بر سیلیس شاید مقرون به صرفه ترین استفاده از آنها باشد. آنها بر پایه ژل هستند و به راحتی می توان آن را با فرو بردن جسم در ژل یا از طریق اسپری آئروسل اعمال کرد. در مقابل، کامپوزیت‌های پلی استایرن اکسیدی دوام بیشتری نسبت به پوشش‌های مبتنی بر ژل دارند، با این حال فرآیند اعمال پوشش بسیار پیچیده‌تر و پرهزینه‌تر است. نانولوله های کربنی نیز در این مقطع زمانی گران بوده و تولید آنها دشوار است. بنابراین، ژل های مبتنی بر سیلیکا در حال حاضر مقرون به صرفه ترین گزینه هستند.

پوشش زوایای تماس سطحی 160-175 درجه ایجاد می کند. بیشتر از 150 درجه لازم برای تلقی یک ماده فوق آبگریز. مایعات، روغن، باکتری ها و حتی یخ به شکلی سورئال از روی سطح پوشش داده شده می لغزند. در یک نمایش، سازندگان Never-Wet یک گوشی هوشمند کاملاً کارآمد را به مدت نیم ساعت در آب غوطه ور کردند تا کاملاً خشک شود. در تظاهرات دیگری، یک مورد غوطه ور به مدت بیش از یک سال در آب دریا کاملا خشک و بدون خوردگی بازیابی شد.

از پوشش های فوق آبگریز برای ایجاد موادی استفاده می شود که ضد خیس شدن، ضد یخ زدگی، ضد خوردگی، ضد باکتری و خود تمیز شونده هستند. پوشش‌هایی مانند این پتانسیل افزایش هزینه‌های اقتصادی، کاهش آلاینده‌ها و رشد باکتری‌ها و همچنین افزایش طول عمر و دوام ماشین‌هایی که در معرض خوردگی و آسیب آب هستند را دارند.