معرفی مختصر رزین پلی اتیلن

معرفی مختصر رزین پلی اتیلن

پلی اتیلن (PE) یک است گرمانرم رزین به دست آمده از پلیمریزاسیون اتیلن. در صنعت، کوپلیمرهای اتیلن با مقادیر کمی آلفا الفین نیز گنجانده شده است. رزین پلی اتیلن بی بو، غیر سمی است، مانند موم است، دارای مقاومت عالی در دمای پایین است (حداقل دمای عملیاتی می تواند به -100 تا 70 درجه سانتیگراد برسد)، پایداری شیمیایی خوبی دارد و می تواند در برابر اکثر فرسایش اسیدی و قلیایی مقاومت کند (مقاوم در برابر اکسیداسیون نیست). اسید طبیعت). در حلال های معمولی در دمای اتاق نامحلول است، با جذب آب کم و عایق الکتریکی عالی.

پلی اتیلن توسط شرکت ICI بریتانیا در سال 1922 سنتز شد و در سال 1933، شرکت صنایع شیمیایی Bonemen بریتانیا دریافت که اتیلن را می توان پلیمریزه کرد تا پلی اتیلن را تحت فشار بالا تشکیل دهد. این روش در سال 1939 صنعتی شد و معمولاً به روش فشار بالا معروف است. در سال 1953، K. Ziegler از فدراسیونral جمهوری آلمان دریافت که با TiCl4-Al(C2H5)3 به عنوان یک کاتالیزور، اتیلن نیز می تواند تحت فشار کمتر پلیمریزه شود. این روش در سال 1955 توسط شرکت Hearst of the Fede وارد تولید صنعتی شدral جمهوری آلمان، و معمولا به عنوان پلی اتیلن کم فشار شناخته می شود. در اوایل دهه 1950، شرکت نفت فیلیپس ایالات متحده کشف کرد که با استفاده از اکسید کروم-سیلیکا آلومینا به عنوان یک کاتالیزور، اتیلن را می توان برای تشکیل پلی اتیلن با چگالی بالا تحت فشار متوسط ​​پلیمریزه کرد و تولید صنعتی در سال 1957 محقق شد. در دهه 1960 شرکت کانادایی DuPont شروع به ساخت پلی اتیلن کم چگالی با اتیلن و α-الفین به روش محلول کرد. در سال 1977 شرکت یونیون کاربید و شرکت داو کیمیکال ایالات متحده به طور متوالی از روش کم فشار برای ساخت پلی اتیلن کم چگالی استفاده کردند که پلی اتیلن کم چگالی خطی نامیده می شود که روش فاز گاز شرکت یونیون کاربید مهمترین آن بود. عملکرد پلی اتیلن با چگالی کم خطی مشابه پلی اتیلن با چگالی کم است و برخی از ویژگی های پلی اتیلن با چگالی بالا را دارد. علاوه بر این، مصرف انرژی در تولید پایین است، بنابراین بسیار سریع توسعه یافته و به یکی از چشم نوازترین رزین های مصنوعی جدید تبدیل شده است.

فناوری اصلی روش فشار کم در کاتالیزور نهفته است. سیستم TiCl4-Al(C2H5)3 که توسط Ziegler در آلمان اختراع شد اولین نسل کاتالیزور پلی اولفین ها است. در سال 1963، شرکت بلژیکی Solvay در نسل دوم کاتالیزور با ترکیب منیزیم به عنوان حامل پیشگام شد و راندمان کاتالیزوری به ده ها هزار تا صدها هزار گرم پلی اتیلن در هر گرم تیتانیوم رسید. استفاده از کاتالیزور نسل دوم همچنین می تواند فرآیند پس از تصفیه را برای از بین بردن بقایای کاتالیزور صرفه جویی کند. بعدها، کاتالیزورهای با راندمان بالا برای روش فاز گازی توسعه یافتند. در سال 1975، شرکت ایتالیایی Monte Edison Group Corporation کاتالیزوری ساخت که می تواند مستقیماً پلی اتیلن کروی بدون دانه بندی تولید کند. این کاتالیزور نسل سوم نامیده می شود که انقلاب دیگری در تولید پلی اتیلن با چگالی بالا است.

رزین پلی اتیلن به تنش های محیطی (عمل شیمیایی و مکانیکی) بسیار حساس است و از نظر ساختار شیمیایی و فرآوری نسبت به پلیمرها در برابر پیری حرارتی مقاومت کمتری دارد. پلی اتیلن را می توان با روش های قالب گیری گرمانرم معمولی پردازش کرد. کاربردهای گسترده ای دارد که عمدتاً برای ساخت فیلم، مواد بسته بندی، ظروف، لوله، مونوفیلامنت، سیم و کابل، ملزومات روزانه و غیره استفاده می شود و می توان از آن به عنوان مواد عایق فرکانس بالا برای تلویزیون، رادار و غیره استفاده کرد.

با توسعه صنعت پتروشیمی، تولید پلی اتیلن به سرعت توسعه یافته است و خروجی آن حدود 1/4 از کل تولید پلاستیک را تشکیل می دهد. در سال 1983 مجموع ظرفیت تولید پلی اتیلن در جهان 24.65 میلیون تن و ظرفیت واحدهای در حال ساخت 3.16 میلیون تن بوده است و بر اساس آخرین آمار در سال 2011 ظرفیت تولید جهانی به 96 میلیون تن رسیده است. روند توسعه تولید پلی اتیلن نشان می دهد که تولید و مصرف به تدریج به سمت آسیا می رود و چین به طور فزاینده ای به مهم ترین بازار مصرف تبدیل می شود.