Weekmakers in deklaagformulerings

weekmakers word gebruik om die filmvormingsproses van bedekkings te beheer wat gebaseer is op fisies drogende filmvormende materiale. Behoorlike filmvorming is noodsaaklik om te voldoen aan die vereistes van spesifieke coating-eienskappe soos droë filmvoorkoms, substraathegting, elastisiteit, in kombinasie met hoë vlak van hardheid terselfdertyd

Weekmakers funksioneer deur filmvormingstemperatuur te verminder en die deklaag te elastiseer; weekmakers werk deur hulself tussen die kettings van polimere in te bed, hulle uitmekaar te spasieer (verhoog die "vrye volume"), en sodoende die glasoorgangstemperatuur vir die polimeer aansienlik te verlaag en dit sagter te maak.

Die molekules in polimeriese filmvormende materiale, soos nitrosellulose (NC), toon tipies lae kettingmobiliteit, verklaar deur sterk molekulêre interaksie (verduidelik deur van der Waals kragte) van die polimeerkettings. Die rol van die weekmaker is om die vorming van sulke oorbruggingsbindings te verminder of heeltemal te voorkom. In die geval van sintetiese polimere kan dit bereik word deur elastiserende segmente of monomere in te sluit wat molekulêre interaksie steries belemmer; hierdie chemiese modifikasieproses staan ​​bekend as "innerlike plastisering". Vir natural produkte of harde polimere van swak verwerking, die opsie is die eksterne gebruik weekmakers in die coating formulering

Weekmakers reageer fisies met die polimeerbindermolekule, sonder 'n chemiese reaksie en vorm 'n homogene sisteem. Die interaksie is gebaseer op die spesifieke struktuur van die weekmaker, wat tipies polêre en nie-polêre dele bevat, en lei tot die verlaging van die glastemperatuur (Tg). Om hoë doeltreffendheid te verseker, moet die weekmaker in staat wees om die hars te penetreer by filmvormende toestande.

Klassieke weekmakers is lae molekulêre gewig materiale, soos ftalaat esters. Meer onlangs word ftalaatvrye produkte egter verkies, aangesien die gebruik van ftalaat-esters beperk is weens kommer oor produkveiligheid.